Witaj Mundku,
piękne to Twoje OPOLE, trochę poznałam. Zwiedzaliśmy razem z przyjaciółmi będąc na spotkaniu w Turawie. Pamiętasz?
Jeszcze był z nami Czesio...wspomnienia, zdjęcia mam do dziś i zawsze pozostaną w mojej pamięci. Może jeszcze kiedyś powtórzymy, bo to piękne okolice. Pozdrowienia dla Emilki.

Teresko, ale Ty jesteś ranny ptaszek....
Też jestem zainteresowana taka opaska. Jeżeli trwałość opaski zależna tez jest od ilości nadruku, może wystarczy imię, telefon i to, że oddychamy przez otwór.. I z tego wynika, ze musi być luźna, dlatego Tereniu przy reklamacji poproś o szersza. Poczekamy, co zdecydują na spotkaniu "SZANSY", bo Czarek , jak wspominał, równiez taką ma.  Pozdrawiam

Pozdrawiam wszystkich serdecznie!!
Muszę zabrać głos... bardzo dobrze jest mi znany Marzenki ogród, kwiaty i ta piękna trawa przez nią pielęgnowana. CUDO...wiosną, latem i jesienią, ....widziałam.
A warzywa, pomidory, uprawiane prze jej tatę, smak pomidorów poznałam 4 lata temu w Rymanowie /pamiętasz Marzenko skrzynkę!!!/ pamiętałam cały czas ten smak, zapach, wielkość.  W tym roku miałam możliwość pojeść prosto z krzaka, cudo w "gębie". Ten smak , zapach przypomina mi lata mojej  młodości i dom, ogród moich rodziców... nigdy tego nie zapomnę. Jak jestem u Marzenki, to są to, wspaniałe, niezapomniane chwile.
Marzenko, dziękuje, że JESTEŚ i że Cię poznałam.
Teresa.

Dziękuję serdecznie.....za życzenia i pamięć,
co prawda imieniny są dopiero jutro, ale to przecież nie istotne. Teresa

Witam was serdecznie....jestem dumna z was, ze tak szybko działacie... Szybko przejrzałam, bo mi się spieszy, ale jestem za.....
Wnuczka Anika już czeka na mnie i ide do nich na noc, bo rodzice mają imprezę, takie to życie babci.
Jutro poczytam i wypowiem się.
Pozdrawiam was.
Krysiu bardzo trafnie i ciekawe poruszasz tematy, on mnie nurtował, co to będzie w razie czego...ale zawsze wydawało mi sie, ze jest czas.
Postaram sie być na spotkaniu, napisze  do ciebie na pocztę.
Teresa

Witaj Mundku, znam Twoje osiągnięcia i pomoc, jaką niesiesz potrzebującym.
Jestem pełna uznania i wiem, jakie to zbawienne dla osoby po takiej operacji. Przyznaje Ci racje we wszystkim co napisałeś...
Pomoc ludziom nie powinna zostać tylko w  gestii wolontariuszy. A gdzie Stowarzyszenia, Logopedzi, którzy są zatrudnieni w szpitalach, może powinni być bardziej aktywni, porozmawiać. Ja zostałam skierowana do logopedy w ostatni dzień wyjścia ze szpitala... Nie każdy ma taką możliwość, że w miejscu zamieszkania jest logopeda. Znam szefowa Twojego Stowarzyszenia, wiem ile czyni dobrego i ma ta możliwość i zgodę ordynatora. Masz racje, ze pojedyncze osoby nie są w stanie wiele zdziałać i natrafiają na wiele trudności. Mnie w najtrudniejszych chwilach pomogły osoby z forum, z turnusów, za to Im dziękuję i za  to, że SĄ i chcą pomagać.
Dlatego nie bójmy się pytać... Pozdrawiam wszystkich. Teresa

Krysiu - nie chcę doradzać, Ty sama musisz  walczyć o Siebie, nie poddawać się. Musisz uwierzyć, że w niczym nie jesteś gorsza od innych...
W pełni popieram Marzenkę i Czarka we wszystkim.
Krysiu jeżeli moja opowieść pozwoli Ci choć trochę uwierzyć w siebie, to będę szczęśliwa.
Jestem 6 lat po 2 skomplikowanych operacjach, ale nigdy nie poddałam się, choć były bardzo trudne chwile.
Pomogli mi przyjaciele, rodzina i najbardziej osoby z FORUM, są moimi przyjaciółmi do dziś, myślę, ze zawsze mogę na nich liczyć.
Krysiu, szczerze, to ja też  mówię szeptem i nie czuję się  nigdzie gorsza, czy to w sklepie, czy na ulicy...
Źle się czasami czuję, jak jestem na turnusie, czy na spotkaniu z moją grupą, ze oni mówią a ja nie i nie mogę swobodnie rozmawiać.
Myślę, że mogłabym się nauczyć mówić, mam podstawy ale trzeba CHCIEĆ i ćwiczyć, a ja jestem w tym względzie trochę leniwa, bo jak zaczynam mówić i  boli mnie gardło to przestaję, a przy tym tłumaczę sobie, ze nie podoba mi się ta mowa.... ale kto wie, może w końcu zmobilizuję się.
Tak zostało, że mówię szeptem, rodzina, znajomi rozumieją mnie, nie zamknęłam się w domu.
Krysiu - mowa nie jest najważniejsza w życiu....liczy się człowiek, jego wnętrze...
Dlatego ja również proszę Cię abyś poszła na spotkanie "SZANSY" w W-wie, są tam wspaniali ludzie, przekonasz się.
Ja nie mieszkam w W-wie ale czasami bywam u nich, postaram się być we wrześniu i myślę, ze się spotkamy.
Pozdrawiam serdecznie i nie poddawaj się.
Największym szczęściem jest poczucie sensu życia i tego Ci życzę. Teresa

Witam wszystkich serdecznie.
To prawda, ze przyjaźni, miłych chwil  nie da się usunąć, wymazać z pamięci.....oj nie da.
Nie było mnie w tym roku z Wami, ale myślami i "esemesowo" byliśmy w stałym kontakcie.
Tęskniłam za Wami i stwierdziłam, że są to najwspanialsze spotkania, przemili ludzie, atmosfera i najmilej wypoczywam będąc razem z Wami. A znam z tej grupy dość dużo osób.
Takich spotkań, chwil, nie da się z niczym porównać. Nawet te krótkie, spontaniczne spotkania są balsamem na duszę..  Dlatego zachęcam wszystkich do takich spotkań....
Ewunia, skromna, ale to miły człowiek i  doświadczony  logopeda.
Marzenko Ty wiesz, ze potrafisz wychwycić wszystkie piękne chwile aparatem i sama jesteś duszą towarzystwa, żałowałam, ze nie mogłam być z Wami, ale nadrobimy....
Pozdrawiam wszystkich.
Teresa